Ach, i chúpla bliana seo chugainn aistreóidh an cúrsa chun níos mó béim a chuir ar an gaeilge labharta. Is maith an rud é gan amhras. Is teanga labharta í an ghaeilge, bhí sé de nós na seanchaí scéal a insint ón béal i rith na blianta. Ní raibh bua na scíbhneoireacha ag fómhór na Éirinnigh ag an am de bharr bochtanas, na Gaill agus Titithe na nÍarlaí.
Gach lá, labhraíonn daoine le chéile níos mó ná ag scríobh nó ag léamh. Bualann ghrúpaí gaeilge le chéile agus LABHRAÍONN siad gaeilge. Baintear úsáid as an idirlíon beagnach GACH lá, so is maith an rud é scríbhneoireach na ghaeilge sa lá atá ann innniú. Mar Shampla; an blog seo. Ó am go ham bím 'ag caint' le mo cairde ar MSN trí mhéan an ghaeilge. Agus b'in iad na ndaoine nach maith leo gaeilge ar scoil. Tuigim go ndéanann abhair scoile loit don caitheamh aimsire. Ach, tá siad tuilteanach gaeilge a úsáid liom. Tugann sé dóchas don gaeilge labharta go ginéarálta. Tá suil agam má spreagfadh an suim go bainfaidh muintir úsáid asti. Níl sé an-dheacair.
Faigh spéis na ghaeilge istigh na ghnáthduine agus fásann an gaeilge, spreagann siad agus tar éis taimllín téann an teanga ó neart go néart. Bainann craic agus gáire le labhairt na ghaeilge. Ach mo bhrón ní feictear an craic go han mhinic ar scoil de dheasca an slí a muiníodh an teanga. Tá bóthar fhada fós a thaistil againn sula tagann gaeilge chun chinn, ach fánaim dóchasach fós...
